معنی غلط گو - جستجوی لغت در جدول جو

غلط گو

لغت نامه دهخدا

غیب گو

آنکه غیب گوید، کسی که از غیب خبر دهد و از اسرار و امور نهانی سخن بگوید

فرهنگ فارسی عمید

غلط گیر

آنکه غلط های یک متن چاپی را اصلاح می کند، نمونه خوان، آنچه با آن غلط های یک متن را اصلاح می کنند مثلاً لاک غلط گیر

فرهنگ فارسی عمید

غزل گو

کسی که غزل بگوید، غزل گوینده، غزل سرا، غزل پرداز، غزل خوان

فرهنگ فارسی عمید

تلخ گو

(عُلْ)

آنکه به درشتی سخن می گوید و بدآواز که دارای آهنگ خوشی نباشد. (ناظم الاطباء). تند و تیز و طعنه زن. (ناظم الاطباء) :
بخیلی که باشد خوش و تازه روی
بسی به زبخشندۀ تلخ گوی.
امیرخسرو

لغت نامه دهخدا

ول گو

(زَ / زِ شِ کَ)

ول گوی. ول گوینده. در تداول، کسی که سخن بی معنی و بیهوده گوید. رجوع به ’ول’ و ’ول گفتن’ شود

لغت نامه دهخدا

یله گو

(زِ)

یله گوی. بیهوده گوی. هرزه گو. (یادداشت مؤلف) :
مپندار بر روز شب را مقدم
چو هر بی تفکر یله گوی عامی.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

مغلق گو

(خَ / خیا اَ)

که مغلق گوید. آنکه دریافت معنی سخن وی دشوار باشد. (ازیادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مغلق شود

لغت نامه دهخدا

غلط گیر

(بُ لَ کُ نَنْ دَ / دِ)

ناقد. نقدکننده، مصحح. تصحیح کننده. آنکه نوشته و گفتۀ دیگران را تصحیح کند

لغت نامه دهخدا

علی گو

(عَ مُ حَمْ مَ)

دهی است از دهستان آتش بیک، بخش سراسکند شهرستان تبریز. دارای 163تن سکنه. آب آن از رودخانه تأمین میشود. و محصول آن غلات و حبوب است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

غلط گوی

(بُ لَ)

غلطگوینده. آنکه غلط و نادرست گوید: مغلاط، بسیار غلطگوی و غلطکن. (منتهی الارب) :
ای طبیبان غلطگوی چه گویم که شما
نامبارک دم و ناسازدوائید همه.
خاقانی (دیوان چ عبدالرسولی ص 420)

لغت نامه دهخدا

غلط گویی

(غَ لَ)

غلط گفتن. نادرست گفتن. رجوع به غلط شود

لغت نامه دهخدا